szukanie pracy (part one)

Kiedy byłam małą dziewczynką marzyłam, żeby zostać nauczycielką. Tak się złożyło, że w moim   otoczeniu, spełnione zawodowo kobiety to były głównie lekarki lub nauczycielki właśnie. Poza tym bohaterka ulubionej książki, przeklęta Ania Shirley pracowała w szkole, w mitycznym Avonlea i była lokalnym cudem.

A że medycyna jakoś nie bardzo mnie pociągała, to wyobrażałam sobie, że jestem panią nauczycielką i dręczyłam tą moją wizją młodszego brata i kuzynkę, którzy musieli się bawić ze mną w szkołę, choć chyba nie bardzo im się to podobało. Jakoś na nic ciekawszego wtedy nie wpadłam.

Później okazało się, że bycie nauczycielem to jednak trochę obciach, studia należy wybrać prestiżowe i z przyszłością, tak więc dostałam się na Wydział Prawa i Administracji UMCS  Lublinie. Po drodze wydarzyły się jeszcze dwie rzeczy, ważne z punktu planowania kariery zawodowej. Po pierwsze okazało się, że należę do pokolenia wyżu i generalnie miejsc na studiach dziennych za bardzo nie ma. Po drugie, strach, że na studia się nie dostanę wywoływał w mojej głowie i w głowie mojej przyjaciółki  bardzo plastyczne wizje przyszłej  pracy w sklepie mięsnym przy ul. Jagiellońskiej. Byłam tak przejeta, że się na studia nie dostanę, że nawet nie bardzo zastanawiałam się, dlaczego właściwie chcę studiowac prawo.

Studia skończyłam, ale dyplom magistra prawa nie chroni cudownie przed bezrobociem, szczególnie gdy idzie w parze z wyżem demograficznym oraz kryzysem ekonomicznym.  Znalezienie w miarę normalnej pracy zajęło mi ok roku. Po drodze okazało się, że ukończone studia są raczej pomyłką, wizja wykonywania któregokolwiek z zawodów ściśle prawniczych napawa mnie obrzydzeniem, tym bardziej, że wiązałoby się to z ukończeniem aplikacji i terminowaniem u ludzi, z którymi nie potrafię się porozumieć. Metodą prób i błędów, trochę wynikiem przypadku wylądowałam w efekcie w administracji państwowej, co okazało się nienajgorszym rozwiązaniem: młody zespół, ambitni (czasem zbyt) przełożeni, ciekawe zadania (serio serio), sporo wyjazdów, konferencje i warsztaty, ok. Potem pojawiała się ciekawsza propozycja, wyjechałam i...

Znów zaczynam praktycznie od początku. Z wykształceniem, które tu ma wartość zerową. Z doświadczeniem, które nie bardzo wiadomo, jak opisać. Z totalnym mętlikiem w głowie, od czego zacząć. Pewnie, zawsze można iść sprzątać , jak zasugerowała babcia (poprał ją zresztą tata, mówiąc, że żadna praca nie hańbi). No jasne, że nie hańbi.

Tu jest cały system wsparcia, dla osób takich jak ja, tzw nowoprzybyłych, biuro pracy znajduje się na naszej ulicy. Zapisałam się na parę warsztatów (jak napisać kanadyjskie cv, w jakim kierunku szukać pracy, staram się o lekcje języków), w internecie też jest sporo informacji. Do napisania dzisiejszej notki zainsporowił mnie test określający predyspozycje zawodowe. Pamiętam, że kiedyś w liceum taki test też zrobiłam wyszło mi wtedy, że mogę pracować jako strażnik więzienny (może to nie takie głupie, w Kingston jest 7 więzień). Wśród dzisiejszych podpowiedzi były następujące profesje: piosenkarz (na pierwszym miejscu!), tłumacz, archiwista,  pisarz (kreatywny, wtf?), bibliotekarz, krawiec, osoba kierująca pralnią (nawet znalazłam odpowiednie ogłoszenie!) i steward\stewardessa. Jak widać, nie wygląda to najlepiej.

domek ani